69 minut z 86 dni

Morski brzeg: piach, muszle, kamienie, wodorosty i… kamizelki ratunkowe. Kamera powoli zmierza w kierunku lądu, rejestrując czyjeś ślady. Nie wiemy, czy osoba ta dopłynęła i zostawiła je na brzegu, czy też są to jedynie szczątki wyrzucone na plażę przez wodę. Wiemy jednak, o kim będzie ten film.

Kilka minut później kamera dociera do prowizorycznych namiotów ustawionych na brzegu. Dostrzega pierwszych uchodźców. Na nikim specjalnie nie koncentruje uwagi, spokojnie podąża za ludzkim ruchem. Zapada noc, nadpływa prom. Zaczyna się odyseja, która potrwa 86 dni, zanim wyrzuceni na brzeg Europy uchodźcy dotrą do tymczasowego azylu w Szwecji. Jakby nie wynaleziono samolotów i innych szybkich form komunikacji, rodzina ludzka będzie się przemieszczać wraz z całym swoim majątkiem w ścisku i znoju, niczym dziewiętnastowieczni chłopi w podróży do wymarzonej Ziemi Obiecanej. Autokarami, pociągami, promami, nocując w tymczasowych obozach albo koczując na dworcach, czekając w nudzie lub biegnąc w pośpiechu, będzie wytrwale dążyć do obranego celu.

Nie usłyszymy jednak żadnego komentarza z offu, ani rozmowy z naszymi bohaterami. Gdy tylko ruszą w trasę, kamera podąży wraz z nimi, ukazując jak naprawdę wygląda ta wędrówka. Bardzo szybko stanie się neutralnym towarzyszem ich podróży, przedstawiając nam zaledwie 69 minut z tej tułaczki. Z czasem wśród postaci dorosłych wyłowi twarz dziecka – kilkuletniej Lean, która ciągnięta przez rodziców za rękę, przemierzy cały szlak. Być może to jej wielkie ciemne oczy, niesforne kędziorki i nieporadność – cechy typowe dla wszystkich małych ssaków – rozczulą na tyle, że poświęci jej znacznie więcej uwagi niż dorosłym. Z czasem okaże się, że dzieci takich jak Lean jest znacznie więcej – wedle danych Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (UNHCR) ponad połowa uchodźców to dzieci. Ta mała dziewczynka stanie się twarzą wszystkich uchodźców, od której trudno będzie odwrócić wzrok.