Sleaford Mods: sztuka kryzysu

„To był najlepszy koncert od czasów Sex Pistols w ‘77” – wyznaje jedna z fanek Sleaford Mods podczas brytyjskiej trasy koncertowej zespołu. „The Guardian” mianuje ich „najwścieklejszą grupą Wielkiej Brytanii”. Zaś Iggy Pop okrzykuje „najwspanialszym rock‘n’rollowym zespołem na świecie”. Jest to tym bardziej zaskakujące, że kapela przez prawie dziesięć lat do czasu wydania „Key Markets” znana była zaledwie wąskiej grupie sympatyków, a pochodzący z Nottingham artyści nie wykonali nigdy żadnego gestu w stronę masowej popularności.

Na koncertach odpowiedzialny za bity Andrew Fearn włącza MP3 i z piwem w ręku kołysze się przez resztę utworu. Jason Williamson, autor tekstów i wokalista, rzucając fokami, recytuje lub wykrzykuje anty-establishmentowe kawałki. Poza koncertami artyści chwytają się różnych dorywczych prac, a swoje albumy wydają w niezależnej wytwórni, dzięki czemu mogą sobie pozwolić na pełną szczerość. Anglii klasy B z jej dresami, e-papierosami, klasą pracującą i budami fish & chips przeciwstawiają Anglię odklejonej od rzeczywistości polityki, konsumpcji i mediów. W błyskotliwy i zarazem bezpośredni sposób mówią o problemach bliskich zwyczajnego Anglika. Christine Franz zainteresowała się zespołem w przededniu ich niespodziewanej kariery. Towarzyszyła żmudnej trasie po brytyjskich miasteczkach, przełomowemu występowi na Glastonbury, i następnie europejskiemu tournée. Reszta to już historia.