Silvana

Jest 2014 rok. Skrajnie prawicowa partia Szwedzcy Demokraci zostaje trzecią największą siłą w parlamencie. Nastroje antyimigranckie – nawet w takich krajach jak Szwecja – eskalują. Jednak na pierwszym miejscu listy przebojów leci Silvana Imam. Właśnie wydała swój drugi album „Naturkraft” (siła natury). Tą siłą jest ona – jako raperka, lesbijka, córka pary imigrantów Syryjczyka i Litwinki, biała Arabka wyśpiewuje swoje protest songi przeciw odrażającej Szwecji, karząc neonazistom „pocałować się w swą swastykę”. Jest współczesną Szwedką i nawołuje do tworzenia nowych tradycji, bo – jak śpiewa – „to my jesteśmy twórcami naszych czasów”.

Z idolki społeczności LGBT zaczyna wyrastać na głos całego szwedzkiego pokolenia, gromadząc tłumy na koncertach. W pewnym momencie presja sławy ją przerasta, i po roku w błyskach fleszy jej kariera zostaje zawieszona. Wtedy Silvana poznaje Beatrice Eli, wschodzącą gwiazdę feministycznego popu, w której zakochuje się i pod wpływem której łagodnieje.

Film pokazuje Silvanę na scenie, za kulisami i w łóżku, wspinająca się na szczyty popularności i zatracającą w miłości, rapującą na barykadach i odwiedzającą swoją rodzinę na litewskiej wsi, tworzącą subwersywne sesje zdjęciowe ze swoją partnerką i nagrywającą piosenki z rodzicami. To fascynujący portret dziewczyny, która ze swojego niedostosowania i inności uczyniła zjawisko kulturowe oraz pean na cześć różnorodności.