Brexitania

„Głosowanie za wyjściem z Unii Europejskiej było równocześnie aktem nieposłuszeństwa i patriotyzmu” – przekonuje jeden z bohaterów filmu. „Mamy powyżej uszu waszej arogancji, tego, że nas nie słuchacie, i głosując za wyjściem z Europy, wierzymy, że pozbędziemy się choć części z was, pasożyty” – dodaje kolejny, zwracając się wprost do elit władzy. „Głosowałbym za wyjściem, gdybym mógł” – dorzuca… nasz rodak z przyczepy, w której mieszka. W pasjonującym filmie Ken Loach spotyka Monty Pythona, a Anglia zamienia się w dryfujący okręt, którego podzielona załoga walczy zamiast trzymać stery.

Czarno-biały, jak wizja świata prezentowana przez jego bohaterów, pasjonujący film Kelly’ego nie tylko jest zbiorowym portretem współczesnych Brytyjczyków, ale przede wszystkim kataloguje emocje i lęki, które stoją za decyzją o Brexicie. Całość dopełniają polityczne i socjologiczne diagnozy Noama Chomsky’ego, Saskii Sassen, Guya Standinga, Federico Campagniego.

Reżyser filmu przyznaje: „Protest to świadomość, że nie ma żadnej gwarancji na to, aby opcja faszystowska nie zyskała uznania. Protestować to dbać o przyjaciół. Protestować to sprawić, że biały chłopak wreszcie się zamknie. Protestować to  zadać sobie pytanie, czy w ogóle istnieje jeszcze jakieś MY. Protestować to stać się głupkiem w oczach realnego kapitalizmu. Protest ma miejsce wtedy, kiedy nie robisz filmu o czymś, lecz kiedy twój film staje się czymś”.

(T-Mobile Nowe Horyzonty 2017)