Rok nadziei

Ponad milion Filipińczyków żyje na ulicach. Wśród nich jest bardzo dużo dzieci. Na wyspie Mandoro, na południu Manilii pewna duńska fundacja o nazwie Stairways prowadzi specjalny ośrodek, który pomaga grupie bezdomnych nastolatków wyjść z problemu uzależnienia od narkotyków, przestępczości i wykorzystywania seksualnego. Szacuje się, że co trzecie dziecko w tym katolickim kraju padło ofiarą pedofilii. Do ośrodka dzieci trafiają na rok, w trakcie którego mają szansę zmienić swoje życie. Reżyserka filmu przez rok mieszkała z rodziną w Manilii, aby uwiecznić kamerą proces ich resocjalizacji. Dzieci od najmłodszych lat uczyły się kraść i brać narkotyki, które stały się dla nich ucieczką od trudnej rzeczywistości. Stairways jest dla nich wybawieniem, bo oferuje nadzieję.

Śledzimy losy 15-letniego Joshuy i 13-letniego Tracy, którym organizacja zapewania wygodne łożko i jedzenie, ale wymaga pracy nad sobą i na rzecz innych. Chłopcy nigdy nie dostają pieniędzy, które od razu wydaliby na narkotyki. Obserwujemy sceny z życia innych dzieci na ulicach i w slumsach Manilii, nakręcone przez obu chłopców w ramach zajęć ze szkoły filmowej. Dzięki temu jesteśmy w stanie zrozumieć rzeczywistość, z której się wywodzą. Kontrakst między mrocznym miastem a słonecznym filipińskim wybrzeżem jest bardzo silny, choć nawet na najbardziej rajskiej filipińskiej plaży życie ulicy zawsze czai się gdzieś w tle. Film bada, czy można zmienić ścieżki życia młodych ludzi, którzy znaleźli się na niewłaściwym torze. To również krytyczne spojrzenie na współczesne filipińskie społeczeństwo, w którym tysiące dzieci, w tym nawet tych kilkuletnich, mieszka na ulicach.