Idi Amin – autoportret

Generał Idi Amin Dada Oumee był prezydentem Ugandy w latach 1971-1979, ale rządził nią jak krwawy dyktator. Z wyznania muzułmanin, syn czarownicy, ten mężczyzna o wysokim wzroście i dużej wadzejuż w wojsku zyskał przydomek „czarnego bombardiera”. Słynął z siły i brutalności – władzę zdobył w wyniku puczu i odpowiadał za liczne akty ludobójstwa. Znany z nacjonalizmu, pochopnych decyzji i zmiennych poglądów posunął się nawet do publicznego chwalenia Holocaustu. Bezlitośnie likwidował rzeczywistych i domniemanych wrogów, dokonując na nich regularnych masakr. Jego rządy doprowadziły do śmierci 300-400 tysięcy Ugandyjczyków.

Film jest ciekawym portretem tej kontrowersyjnej osobowości otwarcie potępianej rezolucją ONZ za łamanie praw człowieka. Ugandyjski dyktator zagwarantował pełną swobodę w filmowaniu siebie, choć oczywiście wszystko kontrolował. Decydował na jakich imprezach była obecna ekipa filmowa, jak również sam wymyślił rekonstrukcję ataku na Wzgórza Golan oraz konkurs pływacki, który sam wygrał. W filmie obserwujemy również  konsultacje z radą ministrów, które okazały się w rzeczywistości karcącą tyradą tyrana. Widzimy też, jak gra na akordeonie i opowiada o swoich pupilach podczas wizyty w parku. I choć Idi Amin Dada do końca miał nadzieję, że powstanie film propagandowy na jego temat, to oglądając ten obraz nie ma wątpliwości co do prawdziwej natury z pozoru czarującego i dowcipnego dyktatora. Mimo, że cztery lata po realizacji filmu uciekł do Arabii Saudyjskiej, pełna wersja filmu mogła zostać pokazana dopiero po śmierci generała, gdyż zmusił on reżysera do usunięcia niektórych scen i komentarzy.