A w oddali ujadały psy

Jak wygląda dzieciństwo w cieniu wojny? Na pierwszy rzut oka zwyczajnie. Lekcje w szkole odbywają się normalnym trybem. Dzieci wykorzystują każdą wolną chwilę do zabawy. Dorośli, zajęci swoimi zmartwieniami, kolejny raz upominają maluchy, gdy te wracają z poharataną nogą lub ręką. Nawet nieustanny ostrzał słyszany zza wzgórz, można przy dobrej wierze wziąć za odgłosy burzy. Różnica polega na tym, że bliskość frontu nadaje każdemu z tych błahych wydarzeń gorzki posmak.

We wsi Hnutove położonej w odległości kilometra od walk ukraińskich żołnierzy z prorosyjskimi separatystami, szkolne lekcje poświęcone są zachowaniu w razie bombardowania. Dzieci – nieliczne pozostałe w wiosce, jak Oleg czy Yarik – są sierotami lub półsierotami. Dorośli – jak babcia chłopców – zamartwiają się z powodu coraz bliższych odgłosów strzałów, a nieustannym sprzątaniem próbują ukryć, że trzęsą się im dłonie. Zaś dla dorastających dzieci zabawa w wojnę okazuje się nie tylko grą, ale również prawdopodobnym scenariuszem.

Choć wojna, tocząca się tu od kilku lat, każdego roku zbiera krwawe żniwo, czas we wsi Hnutove uległ zamrożeniu. Ci, którzy mogli, wyjechali. Nikt nowy tu nie zagląda. Jedyną realną perspektywą wydaje się dorośnięcie i dołączenie do walk. Babcia próbuje jednak przed tym uchronić swoje wnuki.