Pani Fang

Kiedy zaczyna się proces umierania? Czy już wtedy, gdy sprawy tego świata obojętnieją, zaczynają toczyć się obok, jakby znalazły się za szklaną ścianą? Gdy z powodu choroby, takiej jak Alzheimer, traci się wszelkie zdolności komunikacji z otoczeniem? A może później, gdy ciało odmawia posłuszeństwa, zamyka się w kokonie bólu, a świadomość tylko wybiórczo rejestruje to, co na zewnątrz? Czy potrzeba kolejnego kroku – utraty świadomości i braku jakichkolwiek dobrych rokowań, gdy rodzina i przyjaciele zaczynają w obecności chorego rozmawiać o pogrzebie?

Pani Fang umiera. Niczym czółno zalewane stopniowo wodą – jak subtelnie uchwycił ten proces jeden z jej krewnych – osuwa się w krainę śmierci. W małej izbie w biednym domu w chińskim miasteczku, w otoczeniu krewnych i sąsiadów, na przestrzeni miesięcy i wśród codziennej krzątaniny ludzkiej ciżby, jej oczy stopniowo zachodzą mgłą. W tym dramacie jest zupełnie sama. Świat obok nie zwalnia: mężczyźni palą, rozmawiają o pieniądzach, nocą wyruszają na ryby, kobiety krzątają się, grają na telefonach komórkowych lub zerkają w niegasnący ekran telewizora. Fizycznie są blisko, stłoczeni w jednej izbie, niemniej jest między nimi psychiczna przepaść. Tę przepaść próbuje przekroczyć kamera, która bez mrugnięcia oka, bez komentarza czy kontekstu, towarzyszy umierającej, pokazując nagie życie. I choć śmierć była tematem wielu filmów, rzadko tak uporczywie i wytrwale patrzyła jej prosto w oczy.