W absolutnej ciszy

Rok 1971. Ogólnopolskie sympozjum artystyczne „Ziemia Zgorzelecka”. Wrocławski artysta Konrad Jarodzki bierze kilka szpul bawełnianej taśmy i udaje się do pobliskiej kopalni odkrywkowej węgla brunatnego. Tam rozciąga kilka kilometrów białej materii, próbując w szaleńczym wysiłku okiełznać niejako znajdującą się wokół przestrzeń. Tak powstaje akcja „Zapis przestrzeni”. Do dziś na zdjęciach z tego wydarzenia uderza kontrast między przecinającą powietrze rachityczną taśmą a dominującym, bezdusznym, budzącym niepokój krajobrazem.

Fascynująca manifestacja kruchości działań jednostki w zderzeniu z naturą, kulturą i jednocześnie świadectwo niezłomności ludzkiego dążenia w próbach nadawania sensu otaczającej nas rzeczywistości. Symbol życia i twórczości Konrada Jarodzkiego, a może i człowieka w ogóle. Ta niezłomność dla Jarodzkiego jest bardzo charakterystyczna. Towarzyszyła mu przed i w trakcie wojny, towarzyszyła mu, kiedy wbrew rodzinie wybierał się na malarstwo, towarzyszyła mu w pracy pedagogicznej i działalności opozycyjnej, towarzyszyła mu wreszcie w trakcie tworzenia cykli malarskich „Głowy”, „Przestrzenie” czy „WTC”. Mimo pogodnego usposobienia po wahaniu przyznaje w jednej z rozmów, że jego twórczość była zawsze odpowiedzią na towarzyszący mu niepokój, próbą jego oswojenia za pomocą jedynego znanego mu środka adekwatnej wypowiedzi – sztuki.

Film o Konradzie Jarodzkim jest biograficzny o tyle, o ile historyczne fenomeny są w stanie wyjaśnić ahistoryczną, immanentną naturze ludzkiej potrzebę porządkowania świata, w którym żyjemy. Ten film jest o jakże typowej dla Jarodzkiego dialektyce ciszy i hałasu, zapomnienia i sławy, introwertyczności i ekstrawertyczności, romantycznej i pozytywistycznej wizji artysty, potędze emocji i potędze rozumu. Ten film jest przede wszystkim o wizji artystycznej jednego z najwybitniejszych wrocławskich, a może i polskich malarzy drugiej połowy XX wieku.