Film o niczym

Jak pokazać cokolwiek bez jednoczesnego portretowania gadających głów, analiz eksperckich, efektów specjalnych, kulturowych paraleli czy nagłych zwrotów akcji? Tym trudniejsze okazuje się pytanie jak – stosując podobne ograniczenia – pokazać Nic?

Film to seria krótkich, głównie statycznych, ujęć nakręconych przez 62 operatorów (m.n. Vitalija Mansky’ego i Michaela Glawoggera) w różnych miejscach w 70 krajach, na których widać lub czuć tytułowe Nic. Takie bowiem zadanie postawił serbski reżyser filmowcom z całego świata. Nic, tkwiące w pustce przestrzeni, konkretnych obiektach, przypadkowych urywkach życia, nadchodzącej śmierci, międzyludzkich relacjach, polityce, wojnie, zabawie. Nic, będące nośnikiem przeróżnych anegdot, rebusowych zagadek, humoru. Nic, biorące w nawias dosłowność i realność, a stawiające wykrzyknik przy absurdzie i niejednoznaczności. Nic, mówiące do nas z off-u ustami Iggy’ego Popa.

„Celem filmu jest sprawienie, by każdy widz doświadczył tego pozytywnego potencjału Niczego na swój indywidualny sposób, poprzez czystą kinową przyjemność. Jeśli ten mały uśmiech w kąciku twoich ust pozostanie do końca pokazu, misję będzie można uznać za więcej niż udaną”.